Umowa poręczenia – wzór z omówieniem

Umowa poręczenia została uregulowana w art. 876-887 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z przepisami poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik tego nie dokonał.

Umowa poręczenia nakłada na poręczyciela odpowiedzialność solidarną z dłużnikiem. W przypadku wykonania zobowiązania, poręczyciel ma prawo do roszczenia zwrotnego, tj. może domagać się od dłużnika zwrotu opłaconego długu.

Strony umowy mogą jednak zawęzić lub zmienić odpowiedzialność poręczyciela. Wtedy dług poręczyciela stanie się wymagalny dopiero po bezskutecznej próbie uzyskania świadczenia od dłużnika. Umowa poręczenia może być płatna lub nieodpłatna.

Forma umowy

Kodeks reguluje, że forma umowy poręczenia powinna być sporządzona w formie pisemnej pod rygorem nieważności, ale tylko dla poręczyciela. Ze strony wierzyciela wystarczy forma dorozumiana.

Elementy umowy poręczenia

Umowa poręczenia powinna zawierać takie elementy jak:

• data i miejsce zawarcia umowy;
• wskazanie stron umowy – umowa może zostać zawarta zarówno między osobami fizycznymi, jak i osobami prawnymi. Określenie stron umowy powinno być na tyle szczegółowe, aby w razie potrzeby nie było problemu z ich identyfikacją. Dane osoby fizycznej: imię, nazwisko, adres zamieszkania, nr dowodu tożsamości, PESEL. Dane osób prawnych: nazwa, adres siedziba, NIP oraz dane osoby reprezentującej dany podmiot;
• wskazanie osoby dłużnika;
• przedmiot umowy – przedmiotem umowy jest dług. Powinien on zostać jak szczegółowiej określony, gdyż umowa poręczenia jest zależna od wcześniej powstałego długu.
• określenie odpowiedzialności – poręczenie ma charakter solidarny. Może być pełne, ograniczone do określonej kwoty lub określone procentowo. Poręczyciel odpowiada również za odsetki oraz ewentualne koszty procesowe. Odpowiedzialność może być także uzależniona od warunku zawieszającego albo rozwiązującego. Poręczenie może dotyczyć również długu przyszłego.
• Podpisy stron